روزنامه‌نگاران باید همیشه بکوشند تا روندی عینی را دنبال کنند، باید حتی از سرشاخ شدنِ منافع تعریف شده‌شان پرهیز کنند و صرف نظر از اینکه ممکن است چه اتفاقی بیفتد یا به کسی توهین شود یا نه، علاقه‌مند به گزارش حقیقت باشند.
هر از گاهی، سعی می‌کنم در مورد مسائل رسانه‌ای بنویسم، زیرا کسب‌وکار به سرعت برق در حال تغییر است، اگرچه اصول اولیه را نمی‌توان تغییر داد. روزنامه‌نگاران باید همیشه بکوشند تا روندی عینی را دنبال کنند، باید حتی از سرشاخ شدنِ منافع تعریف شده‌شان پرهیز کنند و صرف نظر از اینکه ممکن است چه اتفاقی بیفتد یا به کسی توهین شود یا نه، علاقه‌مند به گزارش حقیقت باشند.
این بخش آخری ظرفیت یک چالش تمام عیار را دارد. در قدیم، اگر حقیقتی را می‌نوشتید که طرف را عصبانی می‌کرد، ممکن بود با شما تماس بگیرد یا پیغام ناجوری برایتان بفرستد. حالا خدا عالم است... رسانه‌های اجتماعی بارها و بارها برای تعقیب روزنامه‌نگاران در کمپین‌های لجن‌پراکنی و برچسب‌زنی مورد استفاده قرارگرفته‌اند.
به هر حال، حال و هوای الان بسیار متفاوت از حتی یک دهه پیش است. بگذارید بی‌فوت وقت بگویم که از ماست که برماست و بخشی از ماجرا صرفاً دستپختِ دوران تفرقه اندازی است که در آن زندگی می‌کنیم. اگر طرف کسی را بگیرید، طرف دیگر را کفری کرده‌اید، اما اگر طرف هیچ کس را نگیرید، یعنی قصدتان این بوده که خون هر دو طرف را به جوش بیاورید!
و اما یک نکته دیگر این که بین «رسانه‌ها» تفاوت زیادی وجود دارد؛ رسانه‌هایی که خیلی از مردم به دلایل مختلف آنها را به کار می‌گیرند و رسانه‌هایی که من کارشان را نوعی «خبرنگاری محلی» می‌نامم؛ کاری که خود ما اینجا در اتاق خبرمان انجام می‌دهیم. بعض مردم دوست دارند این دو را با هم یک کاسه کنند و با اشتیاق بی‌شرمانه‌ای پرخاش کنند، اما روزنامه‌نگاران محلی (چه چاپکارها، چه دیجیتال‌کارها و الکترونیک‌کارها) سخت کار می‌کنند و از خبر رساندن به اجتماعاتی که خودشان «خانه» می‌نامندشان لذت می‌برند. آنها مطمئناً بندة پول و پله نیستند و فقط قصد دارند اطلاعات واقعی را به مخاطبان برسانند.
به همین ترتیب، مردم جویای اخبار محلی دقیق و خوبی هستند که اشتیاق آنها را برانگیزد و سرگرم‌شان کند و آموزش‌شان دهد. ملتفتید که، نگفتم که این اخبار و گزارش‌ها همه را خوشحال می‌کند؛ کم پیش می‌آید که برای استقبال از یک خبرنگارِ پژوهشگر فرش قرمز پهن کنند. ما می‌توانیم و باید بتوانیم در گرایش مردم به حال و حس خوب شریک شویم، اما نمی‌توانیم وظیفه خود در رصد اوضاع و مسئولیت ضمنی در پاسخگویی به نهادها و مسئولان را فراموش کنیم.
روایت‌های شما اینجا جاری‌اند
شور و شوق به شهر خود را تقویت کنید و به روایت‌هایی که آن را تعریف می‌کنند گره بزنید.
در چند روز گذشته پس از خواندن چندین روایت در مورد یک نظرسنجی جدید در مورد اعتماد به رسانه‌ها، به این موارد رسیدم. این نظر سنجی را موسسه اکونومیست/ یوگاو انجام داده است. در این نظرسنجی از 1500 آمریکایی پرسیده‌اند اخبار روزانه را از کجا می‌گیرند و تا چه اندازه به بعض رسانه‌ها و خبرخوان‌ها اعتماد دارند.
نباید زیاد از نتایج شگفت‌زده شد. سازمان هواشناسی سازمانی است که 52 درصد رأی در فقرة اعتماد عمومی به عملکرد خود را کسب کرده است. سه مورد بعدی این فهرست عبارتند از پی.بی.ا‌س با 41 درصد رأی، بی. بی.سی با 39 درصد و وال استریت ژورنال با 37 درصد رأی. این نتایج حکما چیزی در مورد وضعیت رسانه‌های ایالات متحده امریکا به ما می‌گوید، در حالی که دو مورد از سه مورد برتر این فهرست، رسانه‌هایی‌اند که به ندرت در اخبار مستقیمِ رسانه‌ای مستقر در بریتانیا دخیل هستند.
مشتم را کاملا باز می‌کنم و می‌گویم بله، من مشترک نسخه دیجیتال وال استریت ژورنال هستم. نمی‌دانم که تا به حال اخبار بی‌بی‌سی را دنبال کرده‌ام یا نه، اما زمانی که توفانی، چیزی کشور زادگاهم را در‌می‌نوردد، به شبکه هواشناسی وصل می‌شوم. نمی‌توانم بگویم کی آخرین باری بود که برای چند دقیقه یک برنامه خبری تلویزیونی را تماشا کردم. فکر می‌کنم طعم این برنامه‌ها ساختگی است، طعمی که هنوز به مذاق من خوش نیامده است. شاید بعضی تعجب کنند که بدانند نام‌های آشنای دیگری مانند آسوشیتدپرس، نیویورک تایمز، واشنگتن پست و ان. پی. آر در ته فهرست قرار دارند. همین بس که بگوییم هیچ رسانه داخلی‌ای حرفی برای نوشتن درباره خودمان ندارد. به طور کلی این روزها مردم نسبت به نهادها از جمله رسانه ملی بی‌اعتمادند.
حالا بیایید از دریچه سیاست به اعداد نگاه کنیم؛ سی.ان.ان شبکه‌ای است که با بیشترین ریزش اعتماد در میان اهالی سیاست روبه‌روست. حدود 66 درصد از دموکرات‌ها سی.ان.ان را قابل اعتماد ارزیابی می‌کنند، حال آن که فقط 11 درصد از جمهوری‌خواهان به آن اعتماد دارند. چنین تفاوتی را می‌توان در ارزیابی مربوط به نیویورک تایمز یافت زیرا 63 درصد دموکرات‌ها به آن اعتماد دارند، حال آن که فقط 14 درصد از جمهوری‌خواهان می‌توانند به آن اعتماد کنند.
بر اساس داده‌های این نظرسنجی، دموکرات‌ها، به استثنای فاکس‌نیوز که فقط ۱۹ درصد از دموکرات‌ها به آن اعتماد دارند (در مقایسه با ۵۳ درصد جمهوری‌خواهان)، معمولاً به رسانه‌های اصلی خبری خوشبین‌ترند. جالب اینجاست که اعتماد جمهوری‌خواهان به فاکس‌نیوز به زیر 57 درصد رسیده است، حال آن که اعتماد دموکرات‌ها به این شبکه از دو سال پیش به این طرف 15 درصد را رد کرده و افزایش یافته است. به طور کلی، این نظرسنجی نشان داد که جمهوری‌خواهان به خبرگزاری‌های به اصطلاح دست راستیِ نیوزمکس، برایت بارت و وان امریکن‌نیوز اعتماد بیشتری دارند.
علاوه بر سنجش اعتماد به خبرگزاری‌ها، از پاسخ‌دهندگان درباره شخصیت‌های خبری‌ای که به آنها اعتماد دارند، پرسش شد. این پرسشنامه نشان داد که 44 درصد از کسانی که با اندرسون کوپر آشنایند، به او اعتماد دارند. دیگر افراد حاضر در این فهرست دیوید مویر از ای.بی.سی نیوز (40 درصد) و برت بئر از فاکس نیوز (39 درصد) هستند. برای جمهوری‌خواهانی که با شخصیت‌های خبری خاص آشنایند، قابل‌اعتمادترین‌ها تاکر کارلسون (65 درصد) و لورا اینگراهام (61 درصد) است.
منبع:
https://www.amarillo.com/story/opinion/2022/04/17/doug-hensley-media-local-news-and-winning-audiences-trust/7335516001/
