چانک چیزی نیست جز کوچکترین واحد اطلاعات در یک متن. چانک می‌تواند یک عبارت، یک جمله یا یک پاراگراف باشد و طولش اصلا مهم نیست...

 

آنلاین ژورنالیسم الزام‌های خاص خود را دارد که در گفتار زیر، دکتر یونس شکرخواه به برخی از آنها اشاره کرده است.

 

*همه اطلاعات را نباید در فضای وب یکجا ارائه کرد. اطلاعات را باید به صورت لایه‌بندی شده ارائه کرد. با اطلاعات باید شبیه پاورقی نوشتن در رسانه‌های چاپی رفتار کرد. دارم در واقع به ضرورت انکارناپذیر چانک نویسی در فضای آنلاین اشاره می‌کنم.

* چانک چیزی نیست جز کوچکترین واحد اطلاعات در یک متن. چانک می‌تواند یک عبارت، یک جمله یا یک پاراگراف باشد و طولش اصلا مهم نیست.  چرا؟ چون طول مطلب کاملا بستگی دارد به موضوعی که درباره‌اش می‌نویسید، عده‌ای می‌گویند یک چانک خوب باید بتواند بین دویست تا پانصد کلمه باشد. هر متنی که به این صورت تهیه شده باشد چانک است.

* درباره چه چیزهایی می‌توان چانک نوشت؟ آدم‌ها، مکان‌ها، زمان‌های مهم، مفاهیم و موضوعات کلیدی.

* به لینک دادن فکر کنید. حرکت مبتنی بر هایپرلینک اصلی‌‌ترین تفاوت آنلاین‌نویسی با نوشتن برای فضای چاپی است. حالت بینامتنی که این کار ایجاد می‌کند؛ عنصر اصلی سایبر اسپیس فرامتنی است.

*چطور لینک بدهم؟ لینک‌ها باید کوتاه باشند و در حد چند کلمه (مثلا تا پنج یا شش کلمه). این اشتباه است که به یک پارارگراف لینک بدهید.

* در فضای وب، متن به میان تیتر نیاز دارد. اگر پاراگراف شما از سیصد کلمه بیشتر شد به میان تیتر نیاز دارد. میان تیترها را هم کوتاه انتخاب کنید. این کار به چشم کاربر استراحت می‌دهد و حتی به او امکان می‌دهد که پاراگراف را بخواند یا نخواند.

* مدرن‌ترین سبک آنلاین‌نویسی  سبک الماس خبری است که دارد جای هرم وارونه را در وب‌نویسی می‌گیرد. سبک الماس خبری دو ویژگی دارد که خوراک وب است: سرعت و عمق

* الماس خبری شما چطور تراش می‌خورد؟

اول یک هشدار (Alert) است که به محض وقوع خبر، لود می‌شود.

در مرحله بعد به نسخه اولیه (Draft) تبدیل می‌شود که شاید بشود آنرا به یک پست وبلاگی شبیه دانست.

بعدا ریخت یک مطلب / بسته (Article / Package) را به خود می‌گیرد که مرحله‌ای است بین سرعت و عمق و  شبیه یک مطلب روزنامه‌ای است و شبیه  مطالب سه دقیقه‌ای رادیو و تلویزیونی.

سپس بافت (Context) می‌گیرد. یعنی مطلب آنلاین شما با توجه به بافتی که با آن مرتبط است؛ لینک و چانک می‌گیرد.

تحلیل / بازتاب (Analysis / Reflection) بعد از اینکه بافت (Context) به و جود آمد خود به خود فراهم شده است. سعی کنید در مرحله بافت گرفتن خبر یعنی در مرحله لینک و چانک  دادن عمدتا به واکنش‌هایی که در قبال خبر صورت گرفته لینک بدهید تا کاربران به درک تحلیلی از خبر هم برسند.

حالت تعاملی (Interactivity): شما در وب می‌توانید به گونه‌ای اطلاع رسانی کنید که سایر رسانه‌ها قادر به آن نیستند. از صدا تا فتواسلاید شو و فلش اینتراکتیو و غیره و غیره.

شخصی‌سازی (Customization): که در واقع اتوماتیک‌سازی مصرف مطالب است. از آپدیت‌سازی با موتور جست‌وجو تا مجله‌سازی از یک موضوع و آر اس اس و غیره.

* بالاخره اتکا به روزنامه‌نگاری مبتنی بر دیتابیس (database-driven journalism) که نوع تگ دادن و لیبل دادن به خبرهاست که کاربر اصلا آنها را نمی‌بیند؛ اما شما از طریق همین تگ‌ها و لیبل‌ها و متاتگ‌ها است که لینک‌های کاملا مرتبط را برای خبر می‌سازید و آنرا با اطلاعات قبلی موجود در دیتابیس خودتان همگرا می‌کنید و در اختیار کاربران قرار می‌دهید.

* یادتان باشد همیشه آنلاین ژورنالیسم را یک روزنامه‌نگاری مدام گوینده (iterative journalism) تلقی کنید. در فضای آنلاین  خبر تا ابد 'ناتمام' است و لینک می‌خواهد.