مستندات تاریخی و فرهنگی نشان می‌دهد در زمان‌های گذشته و دور که مدیریت به صورت سنتی و کدخدامنشی بود، زندگی اجتماعی هم راه ساده و عادی و معمولی خود را طی می‌کرد ولی پس از رنسانس (تجدید حیات) و رفرم (اصلاح اجتماعی) شرایط و اوضاع و احوال جوامع دگرگون شد و مدیریت نوین و علمی مورد توجه قرار گرفت و بر اثر رواج روز افزون زندگی ماشینی که انسان‌ها را از یکدیگر دور کرد،

مستندات تاریخی و فرهنگی نشان می‌دهد در زمان‌های گذشته و دور که مدیریت به صورت سنتی و کدخدامنشی بود، زندگی اجتماعی هم راه ساده و عادی و معمولی خود را طی می‌کرد ولی پس از رنسانس (تجدید حیات) و رفرم (اصلاح اجتماعی) شرایط و اوضاع و احوال جوامع دگرگون شد و مدیریت نوین و علمی مورد توجه قرار گرفت و بر اثر رواج روز افزون زندگی ماشینی که انسان‌ها را از یکدیگر دور کرد، امر تفاهم و توافق و ارتباط مدیریت‌ها و بالطبع سازمان‌ها و موسسات با مخاطبان و سرویس گیرندگان نیز دچار خدشه شد و سازمان‌ها و موسسات به تدریج در ورطه ورشکستگی و سقوط قرار گرفتند که این امر باعث شد که در اوایل قرن بیستم (حدود یکصد سال ) پیش درنمودار سازمانی موسسات و سازمان‌های هردو بخش خصوصی و دولتی در کشورهای غربی و از حدود پنجاه سال پیش در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران به تدریج واحد یا بخش و دفتر یا اداره‌ای به نام روابط عمومی (public relations) جای خود را باز کرد و در اکثر سازمان‌ها و موسسات از نظر سلسله مراتب اداری، پیش از بالاترین مقام یا مسئول یا موسسه قرارگرفت تا نقش و وظیفه یک پل ارتباطی دوسویه یا دوطرفه را بین یک سازمان یا موسسه و مخاطبان و سرویس گیرندگان آن ایفا و اجرا کند.

 به طور کلی از زمانی که پدیده افکار عمومی (public option) مورد توجه و اهمیت قرارگزفت، برقراری ارتباط با همگان (عموم) به ویژه از طرف واحدهای روابط عمومی نیز به صورت یک مسئله و موضوع مهم و حیاتی و استراتژیک به عنوان یک دانش (علم) و فن ( تکنیک) و فلسفه اجتماعی به کار گرفته شد و سازمان‌ها و موسسات دریافتند که اگر بقا و دوام و توسعه و پیشرفت خود را خواستارند باید به سرویس گیرندگان و مخاطبان و مشتریان خود ارتباط دوسویه برقرار کنند.  یعنی با استفاده از روابط عمومی و به کار بردن روش‌ها و راهکارهای آن، جامعه را به سوی خود( سازمان مربوطه) جذب و جلب کنند و تا بتوانند تشریک مساعی و همکاری همگانی را برای خود به وجود آورند و با دریافتfeed back  یا پس فرست مخاطبان به پیشرفت‌ها و موفقیت‌های مورد نظر دست پیدا کنند.

• تعاریف و مفهوم روابط عمومی

از اصطلاح روابط عمومی تعاریف گوناگون و متعددی ( بیش از 500 تعریف ) از طرف صاحب نظران و کارشناسان مربوط ارائه شده است که در اینجا لازم است به تعدادی از آنها برای آشنایی هر چه بیشتراشاره‌ای شود.

• 1. روابط عمومی عبارت است از تلاش‌ها و اقدامات آگاهانه، برنامه ریزی شده و سنجیده‌ای برا ی استقرار و کسب و تفاهم متقابل بین یک سازمان و گروه‌های مورد نظر سازمان( تعریف انجمن جهانی روابط عمومی)
• 2. روابط عمومی یا مهندسی توافق عبارت است از اطلاعاتی که به مردم داده شود، تلاش‌های ترغیبی به منظور تغییر گرایش‌ها و رفتار مردم، کوشش برای هم بسته ساختن نگرش‌ها و اقدامات مخاطبان خود و متقابلا نگرش‌ها و اقدامات مخاطبان با موسسه (تعریف ادوار بر نایز از پیشگامان روابط عمومی)
• 3. روابط عمومی یکی از وظایف و عملکردهای مدیریت است که ارتباطات دوسویه یا دوطرفه را برای تلفیق نیازها و علایق یک سازمان یا شخصی با علایق و نیازهای مخاطبین متفاوتی که آن سازمان یا شخص دارد، برقرار می‌کند.
• اهمیت و نقش روابط عمومی

 روابط عمومی را باید نهادی دانست که از یک طرف در نقش پلی بین ملت و دولت عمل می‌کند و ازسوی دیگر مردم و نهادهای غیر دولتی پیوند و رابطه دوسویه‌ای را برقرار می‌کند و با حمایت از حقانیت مردم ( در نقش مدعی العموم)، خودرا در قالب و یک هیات و یک نهاد مدنی متجلی می‌سازد و چون یکی از ویژگی‌های مردم سالاری آن است که مردم حکومت می‌کنند و بخش‌های غیر دولتی نیز با توجه به میزان استقبال و مقبولیت و حمایت مخاطبان و سرویس گیرندگان بقا و دوام خواهند داشت، بنابراین سیاست عمومی را به دست آورد. در حقیقت روابط عمومی زمینه را برای بستر سازی جهت رسیدن به اهداف و تحولات و مشارکت عمومی و راهبردهای تازه فراهم می‌کند و هدف نهایی آن این است که طرز تلقی و دیدگاه جامعه را نسبت به هر موضوع و مسئله‌ای مثبت کند و جهت دهد و در واقع زمینه همکاری و مشارکت عمومی را فراهم کند.

به هر حال روابط عمومی سه رکن اصلی و مشخص را دارا است که عبارتند از:

• 1. مردم( مخاطبان) را مطلع، آگاه و با خبر کردن( اطلاع‌رسانی)
• 2. مردم ( مخاطبان) را متقاعد و مطمئن ساختن (اقناع و متقاعد سازی)
• 3. تشریک مساعی و همکاری و همیاری مردم (مخاطبان) را جلب کردن (مشارکت عمومی و انسجام اجتماعی)

با توجه به اینکه ما در عصری زندگی می‌کنیم که به عصر ارتباطات و اطلاعات مشهور شده‌است و هر بیست ماه یک بار میزان دانش و آگاهی انسان‌ها دو برابر می‌شود، به هر میزان که سازمان‌ها و موسسات و نهادهای دولتی و غیردولتی با انسان‌ها و افراد پرسشگر و کنجکاو و حساس و علاقه‌مند به کسب اطلاعات از طریق فعالیت‌های روابط عمومی به صورت دو طرفه یا دو سویه و با استفاده از ابزار و ادوات ارتباطی مختلف و گوناگون (شفاهی و کتبی و دیداری و شنیداری) به ارتباط که تعریف خلاصه آن یعنی مبادله اطلاعات و اخبار به منظور هدایت رفتار انسانی است بپردازد و به نقش و اهمیت آن آشنا باشند همانا مشارکت و همیاری و انسجام اجتماعی و در نتیجه پیشرفت و توسعه و بهره‌وری و موفقیت‌های روزافزون را به‌ دست خواهند آورد. نکته آخر اینکه شهرت و اعتبار یک سازمان یا موسسه را می‌توان به نوعی نتیجه و حاصل فعالیت‌های ارتباطی یا روابط عمومی درون‌سازمانی آن دانست. چون روابط عمومی یعنی پل، پل ارتباطی، پل پیوستگی، پل پذیرش، پل ادراک وپل یکپارچه بودن وحدت میان مردم با یکدیگر و میان دستگاه‌هایی که با مردم سروکار داردند.