نویسنده: نیکیتا روی

مترجم: علی شاکر

 

خبر دیگر پدیده‌ای نیست که منفعلانه مصرفش کنیم بلکه با هوش مصنوعی می‌توانیم با صدای خودمان از ماشین راجع به آن اتفاق بپرسیم و جواب بگیریم؛ آن هوش مصنوعی که متن را به گفت‌وگو بدل می‌کند و خوانندگان را به مشارکت‌کنندگان تبدیل می‌کند. موضوع، آزادسازی قدرتمندترین شیوه‌ی ارتباط انسانی یعنی مکالمه است. شیوه‌ای که می‌تواند درک ما را ازجهان متحول کند.

 

آینده‌ی خبر دیگر در قالب واژه‌های مکتوب محدود نخواهد بود. با اتکا به هوش مصنوعی، خبری که به‌صورت مکالمه‌ای، گفتاری، تعاملی، پاسخ‌گو و شخصی‌شده ارائه شود، هسته‌ی اصلی این تحول را شکل می‌دهد؛ دقیقاً جوهره‌ی یک ارتباط انسانی معنادار. تصور کنید صبح، هنگام نوشیدن قهوه، بگویید: «برای امروز چه چیزهایی مهم است بدانم؟» و همراه هوشمندتان صرفاً تیترها را برای‌تان نخواند، بلکه با شما گفت‌وگوی شخصی‌سازی‌شده‌ای درباره‌ی اخباری داشته باشد که برای شخص شما مهم است. [این ماشین] نیازها، علایق و خلأهای دانش شما را درک می‌کند، فرضیات شما را به چالش می‌کشد، دیدگاه‌های متنوعی به شما نشان می‌دهد و با شکیبایی و انعطاف‌پذیریِ یک روزنامه‌نگار اختصاصی، شما را در موضوعات پیچیده راهنمایی می‌کند.

اگر درباره‌ی یک بحران پیچیده‌ی ژئوپلیتیک کنجکاو هستید، حالا می‌توانید به کمک بحث کردن با ماشین در رابطه با موضوع بیشتر بدانید.

اگر می‌خواهید تأثیرات سیاست‌های اقتصادی تازه را درک کنید یا روندهای بازار سهام مرتبط با سرمایه‌گذاری‌هایتان را دنبال کنید، خب به‌راحتی می‌توانید در همین موضوع‌ها گفت‌وگو کنید با ماشین.

اگر به مسائل محلی علاقه دارید، در گفت‌وگویی شرکت می‌کنید که روندهای جهانی را به نیازها و اقتضائات محله‌ی خودتان پیوند می‌زند.

این‌ها صرفاً گمانه‌زنی نیست. ما در آستانه‌ی رسیدن به چنین آینده‌ای هستیم. در Newsroom Robots Labs که در آن را در مرکز نوآوری هاروارد راه‌اندازی کرده‌ام، تمرکز ما بر این است که به خبرگزاری‌ها نشان دهیم چه‌طور می‌توان هوش مصنوعی گفت‌وگومحور را در کار روزمره‌شان بگنجانند و کاربردهای عملی برای ارتقای توان روزنامه‌نگاری شناسایی کنند. از سوی دیگر، بخش محصولات ما در حال بازاندیشی درباره‌ی شیوه‌های نوین تعامل مخاطبان با اطلاعات است و تجربه‌های مکالمه‌ای تازه‌ای را می‌سازد که خوانندگان منفعل را به مشارکت‌کنندگان فعال بدل کند.

پیشرفت‌های فناورانه‌ی سال ۲۰۲۴ این آینده‌ی مکالمه‌ای را گریزناپذیر کرده‌اند. تا پیش از این، توسعه‌دهندگان برای تجربه‌های گفتار‌به‌گفتار مجبور بودند مدل‌های متعددی را ترکیب کنند که اغلب باعث افت عاطفه و تأکید و نیز دیرکرد محسوس می‌شد، و جریان طبیعی مکالمه را مختل می‌کرد.

اما اکنون با Realtime API جدید OpenAI، توسعه‌دهندگان می‌توانند اپلیکیشن‌های صوتی‌ای بسازند که ظرافت‌های مکالمه‌ی انسانی را ثبت کند. تنها با یک فراخوانی  ای‌پی‌آی. این قابلیت حتی امکان قطع‌کردن‌های میان صحبت را هم فراهم می‌کند، درست مثل آنچه در قابلیت پیشرفته‌ی چت‌جی‌پی‌تی هست.

 در همین حال،Spirit LM از متا یک گام بزرگ دیگر است: یک مدل متن‌باز چندوجهی (مولتی‌مدال) که متن و گفتار را به‌طور یکپارچه ترکیب و امکان تعامل‌هایی طبیعی‌تر و روان‌تر را در قالب‌های گوناگون مهیا می‌کند.

 Eleven Labs نیز پلتفرم هوش مصنوعی مکالمه‌ای خود را معرفی کرد: یک راهکار همه‌جانبه برای ساخت دستیارهای صوتی قابل شخصی‌سازی و تعاملی که مدیریت نوبت مکالمه و قطع صحبت را با روانی یک گفت‌وگوی انسانی انجام می‌دهد.

پیشرفت‌های شگرف‌تری هم در راه است. معماری Blackwell شرکت انویدیا  که امسال معرفی شد، نوید تحولی عظیم در پردازش هوش مصنوعی را با ۲.۵ برابر کارایی بیشتر نسبت به نسل پیشین می‌دهد؛ فناوری جدیدی برای واحدهای پردازش گرافیکی که زمینه‌ساز تجربه‌های گفت‌وگومحور بسیار طبیعی‌تر و واکنش‌پذیرتر خواهد شد.

رواج استفاده از رویکرد مکالمه‌ای میان مخاطبان نیز مشهود است. محبوبیت ویژگی NotebookLM audio overviews گوگل نشان می‌دهد نیاز فزاینده‌ای به گفت‌وگوی هوش مصنوعی‌محور در قالب پادکست‌گونه وجود دارد.

 Eleven Labs همین ویژگی را فراتر برده و آن را در اپ موبایل Eleven Reader هم گنجانده تا امکان تولید محتوای مکالمه‌ای برای هر کسی، در هر مکانی، به‌سادگی فراهم شود.

به‌طور منطقی می‌شود پیش‌بینی کرد که گام بعدی، گذر از شنیدن یک‌طرفه‌ی این محتواها به گفت‌وگوی زمان‌واقعی باشد؛ گفت‌وگویی که کاربر در آن می‌تواند صحبت را قطع کند، پرسش مطرح کند و واقعاً با محتوایی که دریافت می‌کند وارد تعامل شود. این روند مصرف منفعلانه‌ی محتوا را به درکی پویا و تعاملی بدل خواهد کرد.

مدل سنتی روزنامه‌نگاری، یعنی نوشتن، انتشار و امیدوار بودن به این‌که مخاطب درک درستی به دست آورد، ذاتاً با شیوه‌های طبیعی تعامل انسان با اطلاعات همخوانی ندارد. حتی با شیوه‌ی مصرف محتوای نسل‌های جوان‌تر و قابلیت‌های تعاملی و پویایی که هوش مصنوعی برای آینده فراهم کرده، سازگار به نظر نمی‌رسد.

کمی فکر کنید که آخرین بار چه زمانی موضوعی پیچیده را برای دوستی توضیح دادید. آیا برایش یک مقاله نوشتید؟ احتمالاً نه. در عوض، گفت‌وگو کردید، به پرسش‌هایش پاسخ دادید، سطح دانش او را در نظر گرفتید و از طریق بحث، معنایی مشترک پدید آوردید. انسان‌ها به‌طور طبیعی از راه گفت‌وگو یاد می‌گیرند و درک می‌کنند، ولی ما خودمان را در چارچوب محدود یک‌طرفه‌ی انتشار حبس کرده‌ایم، فقط به این دلیل که تاکنون فناوری‌ها همین را ممکن کرده بودند.

اکنون فناوری‌ها همسو با روش طبیعی اشتراک اطلاعات در انسان شده‌اند. این امر جایگاه خبر در زندگی روزمره‌ی مخاطبان را متحول می‌کند.

برای یک حرفه‌ای پرمشغله، گزیده‌های تعاملی فراهم می‌کند که در فاصله‌ی میان جلسات مناسب باشد. برای نسل‌های جوان‌تر، گفت‌وگویی پویا عرضه می‌کند که با میل‌شان به تعامل همخوانی دارد.

 برای کسانی که در رفت‌وآمد هستند، تجربه‌ی صوتی چندلایه‌ای فراهم می‌شود که زمان مرده‌ی ترافیک را به زمان یادگیری بدل کند. برای دانشجویان، اطلاعات ژرف‌تری در قالب دیدگاه‌های شخصی‌سازی‌شده ارائه می‌دهد که با درس‌هایشان مرتبط است.

همزمان، موانع را برای اقشار کم‌برخوردار هم کاهش می‌دهد. برای کسی با اختلالات بینایی، خبر به تجربه‌ای صوتی و مکالمه‌ای بدل می‌شود. برای یک مهاجر، مفاهیم غریبه را با حوصله توضیح می‌دهد. برای کسی که از حجم انبوه رویدادهای جهان نگران شده، همانند راهنمایی دلسوز عمل می‌کند تا او بتواند با سرعت دلخواهش پیش برود.

این صرفاً یک امکان راحتی نیست، بلکه تلاشی برای هم‌سطح شدن با نیازهای مردم و دسترس‌پذیرکردن روزنامه‌نگاری باکیفیت برای همگان است.

این فناوری تازه برای سازمان‌های خبری فرصتی فراهم می‌کند و درعین‌حال آنها را به تغییر ریشه‌ای نقش خود وامی‌دارد. دیگر سخن از تطبیق مقاله‌ها با واسط‌های صوتی در میان نیست (مانند زمانی که ناشرانِ نخستین وب می‌پرسیدند چگونه صفحات چاپی را روی صفحه‌ی نمایش خوش‌طرح کنند). اکنون باید ساختارهایی طراحی کرد که فهمیدن را از راه گفت‌وگو ممکن کند.

در این دوره‌ی تازه، سازمان‌هایی که آینده‌ی روزنامه‌نگاری را شکل خواهند داد، همان‌هایی هستند که به‌اندازه‌ی کافی شجاعت دارند خبر را حول گفت‌وگو بازتعریف کنند.

این رسانه‌ها مطالب ایستا را کنار می‌گذارند و به‌جای آن «گستره‌های روایی» می‌سازند: فضاهای غنی و چندلایه از اطلاعات که هوش مصنوعی بتواند از راه گفت‌وگو در آن پیمایش کند.

یک خبر فوری ممکن است با تازه‌ترین تحولات آغاز شود، اما بر اساس پرسش‌ها و علایق خواننده، به زمینه‌های تاریخی، تحلیل کارشناسانه یا آثار جهانی مرتبط شاخه بدواند.

بنابراین رسانه هوش مصنوعی روایی را توسعه می‌دهد تا بتواند داستان‌های پیچیده را در قالب گفت‌وگوهای شخصی‌شده عرضه کند. در این رویکرد، نقش روزنامه‌نگار از نویسنده بودن فراتر می‌رود و به معماری گفت‌وگو بدل می‌شود؛ کسی که اطلاعات را برای اکتشاف پویا و هدایت‌شده توسط هوش مصنوعی ساختار می‌دهد.

حتی مفهوم «انتشار» هم تغییر می‌کند. داستان‌ها با انتشار پایان نمی‌گیرند؛ بلکه در جریان گفت‌وگوی بی‌شمار مخاطب با آن شکل واقعی به خود می‌گیرند. اخبار فوری دیگر بر سر زودتر به چاپ رسیدن رقابت نخواهند کرد، بلکه مهم‌ترین اولویت، تسهیل گفت‌وگوی معنادار لحظه‌به‌لحظه در جریان رویدادها خواهد بود.

اختراع دستگاه چاپ، دسترسی عمومی به اطلاعات را متحول کرد. اینترنت توانایی انتشار را به همگان سپرد. انقلاب هوش مصنوعی با گفت‌وگوی انسانی، درکی همگانی را برای مردم به ارمغان می‌آورد.

فرصت‌های اقتصادی این تحول بسیار قابل توجه هستند. تصور کنید درآمدزایی نه از تعداد بازدید یا حق اشتراک، بلکه از کیفیت و عمق تعامل مکالمه‌ای با اخبار صورت بگیرد.

فکرش را بکنید، ارائه‌ی دسترسی ممتاز به تحلیلگران هوش مصنوعی متخصص در موضوعات خاص، که مخاطبان برای دریافت بینش‌های ژرف‌تر هزینه پرداخت کنند.

یا آن سازمان‌های خبری را ببینید که به مراکز دانش زنده بدل شده‌اند، هوش مصنوعی‌شان در حال گفت‌وگویی هم‌زمان و شخصی‌سازی‌شده با میلیون‌ها مخاطب است و در عین حال استانداردهای دقیق تحریریه و راستی‌آزمایی خود را حفظ کرده‌اند.

آینده‌ی خبر صرفاً درباره‌ی خواندن کلمات روی صفحه نیست، بلکه به گفت‌وگویی تبدیل می‌شود که اطلاعات را به فهم، و واقعیت‌ها را به بینش بدل می‌کند، و تماشاگران را به مشارکت‌کنندگان فعال سوق می‌دهد. در این روند، خبر به اندازه‌ی گفت‌وگوی انسانی طبیعی و به‌اندازه‌ی کنجکاوی بشر قدرتمند خواهد بود.

برای تحریریه‌ها، سال ۲۰۲۵ زمانی است برای خطر کردن. دوری از این نگاه که فقط تلاش شود قالب‌های موجود را برای فناوری‌های تازه تطبیق دهند و به جای آن، خبر را به‌عنوان گفت‌وگویی زنده با جامعه بازطراحی کنند.

 دیگر به‌جای نوشتن برای خوانندگان، باید برای خبر را مشارکت‌کنندگان معماری و طراحی کرد. دیگر انتشار مقاله مطرح نیست، بلکه معماری فهم مطرح است.

 ابزارها همین حالا در دسترس قرار گرفته‌اند. فناوری وارد شده است. این لحظه، فرصتی تاریخی برای دگرگونی در نحوه‌ی ارائه‌ی خبر و شیوه‌ی فهم جمعی انسان از داستان خودش است.

منبع : niemanlab