حضور روزنامه‌نگاران در توییتر؛ بد یا خوب؟

دین باکت، سردبیر نیویورک‌تایمز، در یادداشتی که برای کارکنان فرستاده «خط مشیء جدید»ی برای شیوه استفاده خبرنگاران تایمز از توییتر اعلام کرده است.  

در این یادداشت، باکت یادآوری می‌کند که با این که توییتر توانسته نقش مفیدی ایفا کند- به‌ویژه زمانی که صحبت از «برآوردن خواست‌های گروه‌های در اقلیت» به میان می‌آید- تأثیرات مخربی هم بر تایمز، جریان کار و کارکنان آن در چهار بخش اصلی داشته است.

روزنامه‌نگارانی که در گزارش‌های خود بیش از حد به «اتاق‌های پژواک[i]» توییتر تکیه می‌کنند و نگران بازخورد سایر کاربران هستند، به اعتبار روزنامه (و خودشان) با «پاسخ‌های نااندیشیده» آسیب می‌‌زنند. همچنین از آزار و اذیت و حملات کاربران نیز آسیب می‌بینند.

برای همین به نظر می‌رسد نیویورک‌تایمز بزودی نه تنها تداوم حضور در توییتر را برای خبرنگاران خود «صرفا اختیاری» می‌کند، بلکه به آنان می‌گوید بهتر است آنجا را ترک کنند و کسانی هم که همچنان مایل‌اند حساب داشته باشند در توییتر، ترغیب می‌شوند کمتر به آن سر بزنند.
 

چه خوب است توییتر را ترک کنید

باکت معتقد است: «توییت‌ها و خطاب‌هایی[1] که به کار همکاران شما حمله می‌کنند، در حال انتقاد یا تضعیف کارکنان هستند.» برای همین سردبیر نیویورک‌تایمز متعهد شده است برای حمایت از کارکنان در برابر تهدیدات آنلاین به «ابتکاری ویژه» دست بزند.

سردبیر تایمز دستورالعمل جدید را در قالب این نکته توضیح می‌دهد: «گاهی اوقات من در توییتر خبرهای جدیدی منتشر می‌کنم. آیا کار بدی است؟» باکت در این باره توضیح می‌دهد: «به نظر می‌رسد برخی از روزنامه‌نگاران برای تأیید خبرهای خود به توییتر نگاه می‌کنند... این کار به توییتر قدرتی می‌دهد که چندان سزاوارش نیست.»

به گفته‌ باکت، روزنامه نباید از انتقاد «فرار» کند. وی می‌افزاید: «اگر توییتر جایی است که افراد زیادی در مورد کارهای روزنامه‌نگارانه شما صحبت می‌کنند، باید از آن آگاه باشید، اما نباید نقش آن را در زندگی خود بزرگ کنید. اگر می‌خواهید در توییتر باشید، مشکلی نیست، اما زمان کمی را به این کار اختصاص دهید.»

گرچه بسیاری از ناظران به این یادداشت سردبیر نیویورک‌تایمز انتقاد کرده‌اند، ولی باکت می‌گوید این راهنمای جدید قصد «حمله‌ به توییتر» را ندارد.

در عوض منتقدان می‌گویند تایمز سعی کرده از انتقادها فرار کند. «مگان مک آردل»، ستون نویس واشنگتن پست، در یک رشته توییت استدلال می‌کند که تایمز می‌بایست پیش از این به روزنامه‌نگاران خود دستور می‌داد که به طور کامل از  این پلتفرم خارج شوند و پس از خارج شدن آنان این مطالب را درباره توییتر بیان می‌کرد.

روزنامه تایمز به تعامل با خوانندگان در توییتر ادامه خواهد داد و همچنان از «نقد متفکرانه» استقبال می‌کند. با این حال باکت معتقد است «توییتر به عنوان رسانه، قاضی مناسبی برای کیفیت روزنامه‌نگاری» نیست و در عوض خبرنگاران باید منابع خبری خود را جدی‌تر بگیرند.

البته چنین بازخوردی ممکن است بسیار ارزشمند باشد، اما همیشه این طور نیست. بازتاب «توییتر به عنوان رسانه» در افکار عمومی نیز همیشه اعتبار ثابتی ندارد. باکت درست می‌گفت که توییتر «نباید تنها قاضی باشد»، اما این فکر که افرادی که رسانه‌ها را از نزدیک دنبال می‌کنند «داوران مناسب»ی برای داوریِ کار تایمز نیستند آشکارا مضحک و متکبرانه است.

چرا توییتر همیشه هم بد نیست

توییتر یا رسانه‌های اجتماعی به‌طور گسترده‌تر، تنها فضاهایی نیستند که روزنامه‌نگاران تایمز بتوانند در آن‌ها علناً از همکاران خود انتقاد کنند؛ آنان می‌توانند این کار را از طریق نقل قول‌های ناشناس در گزارش‌های رسانه‌ای و ویدئوهای راست‌گرایانه انجام دهند. این به یک مشکل گسترده‌تر یا به اصطلاح سیاست کلی توییتر اشاره می‌کند: «هیچ مرز مشخصی بین توییتر و دنیای واقعی وجود ندارد... .»

مشکل دیگری که در مورد چنین سیاست‌هایی وجود دارد، چنان که قبلاً گفته‌ام، این است که این رسانه‌ها اغلب برای این اهداف در تلاش بوده‌اند: «انگیزه‌های رقابتی را تدوین کنید؛ کارکنان را تشویق کنید تا از رسانه‌های اجتماعی برای ارتباط با خوانندگان استفاده کنند؛ حال آن که اغلب آنان را از نوشتن در مورد احساسات اولیه انسانی، حتی تجربیات عاطفی و انسانی منع می‌کنند.» سیاست جدید تایمز الزام اول را از بین می‌برد، اما نه به گونه‌ای که زنجیر و قفل دومی را بازکند.

مطمئناً، پلت‌فرمی چون توییتر، ساختارها و محدودیت‌های انگیزشی کلی دارد - از الگوریتم تا محدودیت‌های خردکننده آن - که ممکن است برای روزنامه‌نگاری بد باشد، اما گفتن اینکه توییتر به طور کلی برای روزنامه‌نگاری مضر است، مثل این است که بگوییم آب برای شنا کردن ضرر دارد. خطر کوسه‌ها همیشه هست، اما با آب می‌توانید بسیاری از پلیدی‌ها را بشویید و آب همچنان با طراوت باشد. حتی ممکن است در اعماق شیرجه بزنید و یک مروارید پیدا کنید.

توییتر می‌تواند به روزنامه‌نگاران دریچه‌ای به جهان‌های دور از اتاق‌های پژواک واقعیشان بدهد و می‌تواند به عنوان یک موتور جست‌وجوی قدرتمند عمل کند. اینکه آیا توییتر برای روزنامه‌نگاری خوب است یا نه، در نهایت به نحوه استفاده از آن بستگی دارد...

مگان مک‌آردل، می‌گوید: «انصافاً باکت آخرین نکته‌های من را تصدیق کرد و توییتر را «ابزار گزارش‌دهی بزرگ» در زمینه جنگ اوکراین نامید. با وجود انتقادهای من در مورد بازخورد و پاسخگویی، این کار او ستودنی است که به کارکنان خود به صراحت گفته است که اگر لازم می‌دانند از توییتر استفاده کنند. بسیاری از روزنامه‌نگاران علمی و کارشناسان بهداشت عمومی به من گفته‌اند که توییتر شیوه اشتراک‌گذاری علوم پیشرفته را در طول همه‌گیری تغییر داده است.»

ایمنی آنلاین

علاوه بر یادداشت باکت و پرسشنامه همراه آن، کارکنان تایمز یادداشتی را از کلیف لوی، معاون سردبیر دریافت کردند که در آن تعهد روزنامه برای محافظت بهتر از روزنامه‌نگارانش در برابر آزار و اذیت آنلاین توضیح داده شده بود.

لوی منابع موجود در دسترس روزنامه‌نگاران تایمز را ارائه کرد و گفت که این روزنامه پیشنهادهای خود را در چهار زمینه گسترش می‌دهد: «ورود ویژه اتاق خبر برای خبرنگارانی که به تایمز می پیوندند، ایمنی اجباری و آموزش امنیت محور برای ویراستاران، آموزش مشخص روز و منابع پیشگیری از رویدادهای پرخطر، و منابع و پشتیبانی گسترده سلامت روان.»

هرگز توییت نکنید

پارسال، بن اسمیت، ستون‌نویس رسانه‌ای در نیویورک‌تایمز، یک نظرسنجی درباره نظرات آمریکایی‌ها در مورد اینکه آیا روزنامه‌نگاران باید از رسانه‌های اجتماعی فاصله بگیرند یا نه، ترتیب داد. نتایج درهم و برهم شده بود: «توییتر بیش از یک دهه جای خاصی بین روزنامه‌نگاران و مدیران آنها اشغال کرده است که چندان خوشایند نیست، به طوری که هم یک مسیر خبری و هم یک خط مستقیم به گردونة اخبار در اختیار خبرنگاران قرار می‌دهد. اسمیت گوشزد کرد که این امر باعث درگیری بین صدای برند [توییتر] و فرد شده است. اتاق‌های خبر ممکن است از اذعان به این موضوع سود ببرند که بعضی از بحث‌ها که به نظر می‌رسد درباره توییتر است، بیشتر در مورد هویت و انتخاب‌های شغلی خودشان است.

شرکت توییتر

به گفته الیزابت دووسکین، ماسک که اخیرا بزرگترین سهامدار توییتر شد و یک کرسی در هیئت مدیره این شرکت به دست آورد، جلسه پرسش و پاسخی با کارکنانی برگزار می‌کند. کارکنان در مورد نیات و نقش احتمالی او در آینده ابراز نگرانی کرده‌اند. دووسکین خاطرنشان می‌کند: «نشست‌های عمومی که در آن کارکنان می‌توانند سؤالات مستقیم و واضح از رهبر ارشد بپرسند، یک سنت دیرینه دره سیلیکون است و به طور منظم در فیس‌بوک، گوگل و توییتر برگزار می‌شود، اما میزبانِ یک عضو هیئت مدیره شدن اتفاقی نادر است.» (توییتر اصرار دارد که اعضای هیئت مدیره نمی‌توانند خط مشی تعیین کنند.)

منبع:

https://www.cjr.org/the_media_today/baquet_new_york_times_twitter_policy.php?a=home-hero&utm_source=cjr-org&utm_content=homehero