شما میدانید نویسندگی علمی چیست. اگر شما هم مثل ما باشید، احتمالا به همراه ریچارد پرستون[1]، در نوشته‌اش با عنوان ناحیه آلوده[2] از مواجهه با ویروس‌ها فرار کرده‌اید، یا توانایی ریچل کارسون[3] در برگرداندن علم به یک شاعرانه تراژیک در کتابش به نام بهار خاموش[4] را ستوده‌اید. شاید مستندسازی بصری و خیره‌کننده مری روچ[5] در پیگیری داستان پس از مرگ جنازهها در کتاب «جنازه»[6]های او را دنبال کرده باشید و یا به همراه چارلز داروین که شاید بتوان او را معروف‌ترین نویسنده علمی تاریخ نامید، با خواندن کتاب منشأ انواع، در سفرهایش شرکت کرده باشید. یا شاید هم کارهای نویسنده‌های علمی را در قالب برنامه‌های رادیویی یا مستندهای تلویزیونی دیده و دنبال کرده باشید.
